1- تخدیر شدید دینی جامعه اسلامی و از بین رفتن تصمیم به مبارزه در بین افراد این جامعه.
2- آگاهی مردم از دور بودن خلیفه اموی از اسلام و شناخت امام حسین(ع) به عنوان رهبری حقیقی امت اسلام، و متأسفانه عدم اراده ی آنان برای یاری کردن آن حضرت(ع) و به قول معروف: «دلهاشان با حسین اما شمشیرهاشان بر او بود.[1]
3- کراهت مسلمانان از بنی امیه به عنوان سمبل اشرافیت جاهلی مبغوض رسول خدا(ص).
4-انجام وظیفه الهی و اجرای فرمان باریتعالی.
5- دعوت مردم کوفه و تمام شدن حجت شرعی برای قیام در برابر انحرافات بنی امیه.
6- شیوع خرافات در جامعه به قصد امحای اصل دین.
7- «امر به معروف و نهی از منکر» یا به اصطلاح سیاسی آن «اصلاحات اجتماعی » در مقابله با غفلت و انکار حقوق انسانی در جامعه عصر آن حضرت و رژیم سیاسی دوران ایشان. و...
[1] طبری ج 4 ص 290 و کامل ابن اثیر ج 3 ص 286.